Гдзе Вілья у Нёман ліе свае хвалі,
Я ў сумнай задуме стаю;
Купаецца месяц ў вод чыстым крыштале,
Яны-ж с ціхім шумам плывуць усё далей,
Душу к сабе цягнуць маю.
Здаецца, штось шэпчэ у цёмнай глыбіне,
Здаецца, штось маніць, заве;
– Хадзі, – ў нашай глыбі ціхой сапачынеш,
Журба ўжо ліхая на векі загіне, –
Тут толькі ўцячэш ад яе.
Хадзі, – мы у нашы сярэбраны хвалі
Спаўём, як дзіцятка, цябе,
I рыбак адгонім, каб сну не зганялі,
I скажэм, каб вербы шумелі, пеялі –
Сны-байкі шэпталі табе!...
|
|
